Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit.
Quis istud possit, inquit, negare? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;
Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Quis hoc dicit? Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis;
An hoc usque quaque, aliter in vita? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Facillimum id quidem est, inquam. Itaque his sapiens semper vacabit.
